Pandemide gebe olduğumu öğrendim.
Hiç bitmeyecek gibi, hiç geçmeyecek gibi. bilinmez bir yol. Ağır bir suç işleyip hüküm giymiş bir mahkum gibi ev hapsindeyim.
Ufacık bir mikrobun tüm insanlara daracık evlere tıkmasını hazmetmek gerçekten zor.
Daha büyük bir eve için on yılık borç batağına saplanmaktansa küçük bir ev alıp, minimal yaşama geçmiştik koronaya beş kala. Paralarımızla her ay bilmediğimiz bir şehire gidip keşfedecektik. Gezgin annelere özenti mi yoksa dünyayı keşfetme isteği mi bilmiyorum. Sonuç olarak her yeri keşfetme leblebi tozunu yutan masum çocuk gibi kursağımda kaldı. Bir bardak suyu tepeme dikip minimal evde (daracık sıkıcı evde) günlerimin tadını (tuzunu, acısını) çıkarıyorum. Nereden çıtı bu minimal akımı? Resim yapacak bir etkinlik için bile masayı kenara itmem gerekiyor. Kafamı dinlendirecek bir odam yok? Ne odası bir köşem bile yok. Daracık evde kıtlık içinde yaşayıp gidiyoruz. Belgesel kanallarını zap yaparak geçiyor akşamlar. Ha bir de çocuk doğuracağım ancak evimize beşik sığmıyor. Sanırım kiraya çıkacağız. Minimal evin borucunun üstüne bir de kira masrafı çıktı?
Sonuç olarak kararlarınız harika olabilir ancak bunları doğru zamanda almak önemli.
Ah korona. Kira parasını verecek misin?
Comments